Nenos xardineiros no Sardiñeiro

Hoxe cando cheguei a miña casa, na que nacín, en Sardiñeiro, un sos meus sobriños, o Brais, veu correndo a min dicíndome co seu falar fisterrán, "osnenosdesardiñeirosomosxardineiros. Mima, que dis?, lle dixen eu? Que os nenos de sardiñeiro somos xardineiros!, explicábame mentres me daba un recorte do xornal deste pasado xoves. E si era certo, na nova saía o meu sobriño e unha prima, María, no cole de Sardiñeiro, no que estudiei eu a EXB. Os nenos do Sardiñeiro e os seus profesores andan a sachar no patio do colexio, un pedazo de terra e de aromas. JOOOOOOO! iso era o que eu quería cando era pequena e recordo que un profesor unha vez dixo que o íamos facer, e nada, nunca chejou, o único relacionado, o máis parecido foi plantar unha faba nun vaso de iogur de Chambursi. Jeje, tamén recordo que unha ves pedinlle unha caixa ao meu pai, unha caixa branca, desas de mariscador, na que meu pai gardaba os percebes. El me preguntou para que era, e eu lle dixen que era para facer unha horta. Pretendía poñer esa caixa zanorias, pero seica non se deron, non debían ter moito fondo. Despois nos vrans, o meu instinto horticultor saía a luz, cando pasaba unhas semanas na casa da miña tía Carmen en Lires, que tiña unha horta enorme, enorme e alí había de todo, por haber, haber, ata había un sapo entre as patacas recen sachadas que me mexou na perna. Pois so queda dicir o profesor, parabén! Que boa iniciativa! Ai que ver, que fácil de facer, e cantos anos tiveron que pasar para que neste fermoso cole se fixera algo así. Alegreime tanto, que fun co meu sobriño ata escola a sacar unhas fotos , pero oooooooo! non puidemos entrar por que o cole estaba pechado. Haberá que intentalo un dia durante a semana. Je, xa irei a espiar, se o seu romero vai mellor co da miña horta.