Se puidese elixir a miña paisaxe
de cousas memorables, a miña paisaxe
de outono , de vran e merendas,
elixiría, roubaría esta terra
que é anterior a min e a todos.
Aquí estarán sempre, aquí, os meus ollos,
os carballos en soidade,
o faladoriño Barbantiño,
aquí hai páxaros, choiva, un lagarto arnal,
follas secas, xabarís e namorados baixo a parra,
nubes que van crecendo na miña fiestra
mentres a humidade trae queixumes e algunha ra.
Con todo existe tamén o
pasado coas súas súbitas rosas e os traballos,
cas súas casiñas no colo dunha carballeira e
a memoria dos meus, e o arrecendo a
empanada da Vitoria.
Ah se puidese elixir a miña paisaxe
elixiría, roubaría esta terra,
este Beirán recentemente atardecido
no que encarnizadamente revivo
e do que sei con estrita nostalxia
o número e o nome das súas cento e pico árbores.
A Abel, por traballar nestas terras e facer delas un paraíso para os teus, para nós, por que a merenda sabe mellor dende que che coñecimos. Un biquiño dende a silla que sta baixo a parra.
Estos versos foron adaptados dun poema de Benedetti.