As veces o mirar a fiestra da miña casa, dende fora, descubro un curioso reflexo: seica non estou soa!
Quizais a miña soedade é unha escea, un monólogo silencioso.
Hoxe teño ganas de recordar Walden, e adicarlle este pequeno texto, pois, pois... pois a Cuco de Pambre e a súa familia, porque pode que estén no reflexo da miña fiestra, como tantos outros que pasades por estas terras.
Quizais a miña soedade é unha escea, un monólogo silencioso.
Hoxe teño ganas de recordar Walden, e adicarlle este pequeno texto, pois, pois... pois a Cuco de Pambre e a súa familia, porque pode que estén no reflexo da miña fiestra, como tantos outros que pasades por estas terras.
....Tiña esta vantaxe ao menos, no meu modo de vivir, sobre aqueles que están obrigados, para divertirse, a dirixir a súa mirada cara a fóra, cara á sociedade ou o teatro; a miña vida volvérase a miña diversión e nunca cesaba de ser nova.
Era un drama con moitas escenas e sen conclusión. (...) O quefacer doméstico era para min un agradable pasatempo. Cando o piso estaba sucio, levantaba me cedo, e, poñendo todos os meus mobles fóra -o catre e as cobijas no seu só vulto sobre a herba-, botaba auga sobre o piso, esparexía area branca do lago, e cunha vasoira fregábao ata deixalo limpo e branco; e cando os habitantes da vila recén almorzábanse, o sol da mañá xa secara a miña casa como para volver poñer todo dentro, e a miña meditación case non se interrompera. Resultaba agradable ver todos os obxectos da casa sobre a herba, formando unha pequena pila, semellante ao fardo dun xitano, e a miña mesa de tres parrulos, da que non movera os libros, a plumas e a tinta, parada no medio de piñeiros e nogueiras. Parecían contentos de estar á intemperie, e sen ganas de que os entrasen. Estiven tentado ás veces de cubrilos cun toldo e sentar alí. Pagaba a pena ver brillar o sol por enriba destas cousas, e oír soprar o vento libremente. ¡ Canto máis interesentes parecían eses obxectos familiares fóra que na casa! Un paxaro póusase nas ramas veciñas, a sempreviva crece baixo a mesa, e silveiras enrédanse nas patas; piñas, cascas de castañas e follas de fruta están esparexidas por alí. Parecería que dese modo esas formas fosen transferidas aos nosos mobles, a mesa, cadeira e catre: porque unha vez estiveron no medio delas....
Texto extraído da obra Walden, de Henry David Thoreau e traducido aquí.
7 comentários:
Podes estar segura de que soa non estás :-)) que somos moitos os que pasamos por esta casa túa cada pouco, xa que non podemos pasar pola outra a tomar un cafeiño de cando en vez(non por falta de gañas senón por cousas da vida).
Fermosísemo o texto. ¡Quen puidera facer o mesmo !
unha aperta grande
O texto é precioso. Só imaxinar todo fóra da casa...
Que vaia ben por aí a vendima.
Encantoume o texto. Saúdos.
Xa ves, as veces o mais sinxelo, o mais fàcil, e o cotian , as cousas mais "bobas", as veces estan cheas de sentido, de felicidade,e vitalismo.
PArecenos que estamos so, pero se miras no teu entorno ...¿No nos ves.....?
A que si.??
"Resultaba agradable ver todos os obxectos da casa sobre a herba, formando unha pequena pila, semellante ao fardo dun xitano, e a miña mesa de tres parrulos, da que non movera os libros, a plumas e a tinta, parada no medio de piñeiros e nogueiras" que lindo! beijos enormes cheios de companha cibernética.
Graciñas polos parabéns !.
Canta sensibilidade pode transmitir unha imaxe (ben fermosa, por certo) e catro ou cinco palabriñas deitadas ao chou. En canto á soidade, non sempre é sinónimo de nostalxia. Non hai máis que ler a Brines, Cernuda, Miguel Hernández ou á propia Rosalía en non poucos poemas (aínda que a soidade rosaliana merece innumerábeis interpretacións). Un bico enorme.
Postar um comentário