Foto dun ovo cosido, quentiño, quentiño, gracias Pablo
Dime se se pode medir
A distancia que separa
A túa boca do meu ventre
O cemiterio de peixes
Onde habitan as algas
O lugar exacto dos corpos
Onde nos matamos cada vez
Mais xuntos.
(...)
Estamos aquí
De costas á lúa
Con toda a pel mollada
E os brazos ateigados de febre
(o amor é para nós
un cruce de dores e vacíos)
pola fiestra entran os morcegos
e as outras gueivotas xa se foron
hai
alomenos
tres minutos
coa pel mollada e a cara triste
coa pel mollada e a cara triste
somos un lugar
un lugar de cetáceos
un lugar de cetáceos
Fragmentos de dous poemas de Estevo Creus (Cee-A Coruña, 1971), do poemario AREADOS
4 comentários:
desde este buratiño vexo xunto a tí q as cousas podémolas ver de xeito diferente a como se nos presentan
non só podemos velas de xeito diferente, eu creo que o que vmos por este buratiño e o que nos contruímos,sí, as vemos; pero o máis fermoso e que as transformamos.
E moi fermosa esta foto, e redonda, como a saborosa xema dun ovo quentiño.
O rrebumbio de pequeno comía nas noites de inverno ovos pasados por auga con azucar? a min encantabanme.
este libro é precioso
tes razón anonimo, para min é o mais fermoso dos libros, encántame. outro precioso, de nenos, Matrionuxca.
Postar um comentário