¡Que preguntas tes ! O tempo é esa cousa incolora, inodora e insípida que fai que nos saian canas no cabelo e enrugas arredor dos ollos sen que deixemos de sentir a alma inocente e de ver o mundo con ollos abraiados.
Segundo moita xente estudiada, o tempo non existe. Trátase dunha creación cultural puramente humana para orientarse na existencia. De existir o tempo, existiría só o presente, o que vivimos no intre, a única realidade temporal constatable... Pero gústanos de máis lembrar, desexar, perdernos en arelas e nostalxias, ¿non si?
¿pompas de xabon...? Bàgoas insomnes, palabras no silencio, sombras trala porta da alborada. Reproches e graos de area atrapados nun cristal, caendo un tras outro... O tempo e unha falsedade, un ha gran mentira, un sueño do que despertamos un dia.... O tempo e unha letra de pago, dun prestamo incobrable, e con vencimiento fixo
A ver a ver, por onde empezar! Ala, pois polo principio! A ver Chousa, si as veces o tempo é unha marabilla, máis a veces convirtese nunha lousa pesada disfrazada de esperanza, supoño que será dependendo do dia, o tempo eche unha cousa ou outra! Jeje, Druid, pois agora mesmo me poño a buscar os parecidos!
Cuspe de pita, pois sinto para os meus adentros dicir que tes razón! ains!
Ou Xosi, a ostia! mimá, esto, xa ves q me dis levoume un par de dias dixerilo, jejej, vaia resposta, abraida me quedo. :)
Uf, latorredelossueñosesmeralda!, non sei se o teu comentario é positivo ou negativo, a verdade e que por hoxe me vou calar o que me trasmitiron estas palabras, pero bueno, como sempre, vounas tomar positivamente!
jejeje, graciñas conxurada.
E agora ven unha pequena explicación que tiña que ir acompañando a imaxe, pero q non puxen no seu dia, así que od igo ajora.
Si, e unha das primeiras imaxes ca miña camara nova, e gustoume especialmente, porq detras desta imaxe, estivo de complice o meu sobriño Brais que era o q soplaba as pompas, jiji.
O que me encantou daimaxe, foi poderlle plantexar o seguinte dilema o meu sobriño de 8 anos.
*Brais, mira, canto dura un pompa de xabrón? -pois, 4 segundos
* e canto duran estas pedras de aquí atras, o muro? - uf, mi madriña, non sei, duran duran.... duran o tempo (respondeume)
Pois xa ves Brais, agora ti e máis eu fixemos que as pompas duren tamen o tempo, un montón de tempo!
8 comentários:
Ás veces...o tempo é unha marabilla!!!
Un bico marabillado
curiosamente teño moitas fotos parecidas a esa de este veran...
as veces miramos todos cos mesmos ollos.
Bicos.
¡Que preguntas tes ! O tempo é esa cousa incolora, inodora e insípida que fai que nos saian canas no cabelo e enrugas arredor dos ollos sen que deixemos de sentir a alma inocente e de ver o mundo con ollos abraiados.
Bicos
Segundo moita xente estudiada, o tempo non existe. Trátase dunha creación cultural puramente humana para orientarse na existencia. De existir o tempo, existiría só o presente, o que vivimos no intre, a única realidade temporal constatable... Pero gústanos de máis lembrar, desexar, perdernos en arelas e nostalxias, ¿non si?
¿pompas de xabon...?
Bàgoas insomnes, palabras no silencio, sombras trala porta da alborada. Reproches e graos de area atrapados nun cristal, caendo un tras outro...
O tempo e unha falsedade, un ha gran mentira, un sueño do que despertamos un dia....
O tempo e unha letra de pago, dun prestamo incobrable, e con vencimiento fixo
Dende logo que a nova cámara dá para moito, esta foto é preciosa.
A ver a ver, por onde empezar!
Ala, pois polo principio!
A ver Chousa, si as veces o tempo é unha marabilla, máis a veces convirtese nunha lousa pesada disfrazada de esperanza, supoño que será dependendo do dia, o tempo eche unha cousa ou outra!
Jeje, Druid, pois agora mesmo me poño a buscar os parecidos!
Cuspe de pita, pois sinto para os meus adentros dicir que tes razón! ains!
Ou Xosi, a ostia! mimá, esto, xa ves q me dis levoume un par de dias dixerilo, jejej, vaia resposta, abraida me quedo. :)
Uf, latorredelossueñosesmeralda!, non sei se o teu comentario é positivo ou negativo, a verdade e que por hoxe me vou calar o que me trasmitiron estas palabras, pero bueno, como sempre, vounas tomar positivamente!
jejeje, graciñas conxurada.
E agora ven unha pequena explicación que tiña que ir acompañando a imaxe, pero q non puxen no seu dia, así que od igo ajora.
Si, e unha das primeiras imaxes ca miña camara nova, e gustoume especialmente, porq detras desta imaxe, estivo de complice o meu sobriño Brais que era o q soplaba as pompas, jiji.
O que me encantou daimaxe, foi poderlle plantexar o seguinte dilema o meu sobriño de 8 anos.
*Brais, mira, canto dura un pompa de xabrón?
-pois, 4 segundos
* e canto duran estas pedras de aquí atras, o muro?
- uf, mi madriña, non sei, duran duran.... duran o tempo (respondeume)
Pois xa ves Brais, agora ti e máis eu fixemos que as pompas duren tamen o tempo, un montón de tempo!
Unha aerta a todos mozos!
O tempo é... o que ti queiras. Deixa voar a tua imaxinación.
Postar um comentário