1 de agosto de 2007

regreso a numancia 14

a espera polo tren no aeroporto engulía todos estos meses na terra do ribeiro,
como se fose un fermosísimo soño,
por momentos deume medo de que así foxe.
Barcelona cura feridas,
pero abre nostalxicas sicatrises, fermosas,
pero irremediablemente permanentes.
En Sans estació as pernas penduraban da rutina,
i en numancia 14,
todo eran nudos na gorxa, o pracer de rascar as costras.
En numancia 14 as fiestrar da salita continuaban abertas, e non parou de entrar e sair xente de aquel lugar que anda a procurar como atallar o laberinto que nos asolaga.
Gústame numancia 14, por que sempre está disposta a bailar
porque na pizarra da entrada non pasa o tempo e o xiz faise eterno,
gustame polas súas xentes, polos autóctonos e polos que sempre se resgardan alí.
Voltar a numancia 14 e seguir para adiante, máis rememorando o laberinto persoal.
Chegar a O Viñao é soñar verdes absolutos, e nadar como as ras.

Um comentário:

Antoni Vidal Nadal disse...

Puede que por el cambio de tiempo, desperte con insomniorizar en la cabeza, se me habia perdido la palabra entre las ideas i no conseguia recordarla.

Tan perdida ya como los recuerdos de Numancia 14, Tu i los demas, barcelona i las bicis, las fiestas vuestro mundo i mi mundo.

Me alegre esta mañana de recordarte como palabra, i me emocione viendo tus fotos.

Besos pequeña gran galleguiña.

Antoni Vida Nadal antoni#gmail.com