tou mollada e cheiña de frío,
maís todavía teño 20 minutos dende a miña casa ata o traballo.
os primeiros 5 min son feos, pero os seguintes 15 minutos cruzo o casco antigo de ourense e atópome ca fermosa rúa do perigo. Detéñome.E continúo. Dende que cheguei de Barna hoxe e o primeirio día que sei cara onde camiño. Encantame camiñar soa, pola noite, cando vou cara o traballo e sei que me espera outra longa e curta noite escribíndote.Tou mollada e teño frío e acórdome da escea na que a moza esta a bañarse nun cubo con auja quentiña, mentras o vello lle acaricia a espalda. q justo!
Estivo ven esto de voltar a casa. Barna queda moi lonxe.
4 comentários:
eu tamén quero facer ese camiño xunto a ti...o teu lado
A vida non deixa de ser un paseo, e moitas veces non sabes hacía onde vas.
moitas gracias rrebumbio e pau, vós sabedes dos camiños, do seu falar. ë un pracer
cantas veces terei pasado eu por alí? cantas me veces me teño perdido pola rúa do perigo soa e sen ter tanto medo? a próxima vez que pase irei atenta, quizais nos crucemos... ou non.
Postar um comentário