
resisten o lume, os temporais, as chuvias, resisten a nosa insolencia e palabra estúpida,máis a súa verdade perdura,a súa beleza brutal.(o cabo fisterra e detrás o centolo)
as veces levo o ceo colgado nos hombros, para chegar a casa e poñelo entre as mantas caladas
Acordaste de cando falabamos dos ollos das mulleres no metro?
atopei a terra neutral, onde experimento esa felicidade breve e entusiasta, ese lugar que eu chamo tránsito. A exitación de volver a Numancia 14 ou ansiedade por voltar a casa. Graciñas, por este video.
vivir na coruña

gustanme os meus zapatos vellos, a que me quedan ben?, eiquí ando mirando a luz que me levara a un recodo onde escoitarte