a semana pasada percateime de que toda a miña realidade cabe en dous vasos de arroz branco cocido i escurrido nese utensilio de aceiro inoxidabel que merquei na tenda que está a dereita do meu antigo traballo. Merqueino porque me pareceu fermoso, alí, detras do vidrio, entre as cafeteras, coitelos e pratos con dibuxos op art( creo q xa mencionei doutra vez, que esta cidade esta chea de dibuxos destes). Pareceume fermoso, tan brillante e tan cheo de buratiños.
recordoume un pouco a Palmira.
Nenhum comentário:
Postar um comentário