insomniorizar

Teño os pes cheos de fendas que pretendo curar andando, suspendida nesta cidade que esta noite comenza a ser palmira máis ca nunca.
O mar aquí non ule, non molla e ata parece lonxe, un recordo, un doce recordo como bicarte por primeira vez na cama caleada e atestdada de raices,
Nomearte
Mesturar as esperanzas cas miserias
Desta terra que nos dan
A comida tirada no chan e engolida por morte:
Gosto de imaxinarme todalas noites como esa, como esta, como a de onte deixaba a costa chea da sinceridade duns ollos que estan cheos de familia

0705

Os 60, ou quizáis os setenta
Esta cidade esta chea de teas con estampados op art

O 4 de xaneiro coñecín a barbarie da fame
De sobrevivir a fame de auja
A fame de almofada branca e qente

Quererte sin mais reposta que o silencio
Pasar fame de roupa vella espotricada no correos
Nas cartas
A esperanza

Marchei esta vez,
Mais lonxe de min ca outras veces

Xa non me vexo nin o lonxe

Mellor, a ver si conmijo vaise a fame de auja

Ti quedas
Entre o po do cesto de cores de bimbio
Ai ficarás para sempre
O resjuardo das fames das olladas no metro,
Da liña verde que separa os dez minutos de distancia entre a fame da auja e bombai

Os corpos estan mollados
A vida neste recuncho é fodida,
Porque engolir olladas así todolos días é tan ferinte como aquel o frío que pasou o neno morto do xardín botánico.

Os pes,
Camiñar
Beber auja para non morrer a fame
E marchar
Ca esperanza nas palmas dos pes