unha fiestrela de ficción

eu no reflexo

o bosque inundado.

atpei fai uns día a conxunción das nosas historias: o meu mar, o estado líquido do meu corpo e o bosque, a árbore chea de buratiños como os da túa espalda.

oscuro desexo

miña irmá di que os nenos acordanse de min cando ven un tren

azul

vermello

tremores de 8.25 AM

redes de arrastre

levo nas miñas cadeiras redes de arrastre,
todo ven tras de min,
vida
e morte,
danos irreparabeis


cada un dos pasos pequerrechos que dan os meus calcetíns de raias levan consigo a ferida

e o mar
ise criminal do que me fala jean genet

o mar alonxase,


é como se a ría se esgotase

preciso que estes esperandome detrás de tódalas fiestras dos trens que chegan con retraso, que me des un bico na meixela .
eu mentras prometo estar sentada, nunha esquina do chan, esperando a que todalas fiestras de todolos tren chegen a ningures con demora e fame, con musicas repetidas e ansias espidas de deborarte todolos buratos negros que levas tatuados nas costas.

numancia 4º 3ª