Tantas noites, tantas tardes escoitándote, deixándote que me acaricies o embigo a pesares de que coñeces moi ben que non me gusta que entres así no meu mar.
Pasear polas tuas rúas é facerse líquida, é ser máis atlántica, é durmir entre as finísimas páxinas dun cogumelo, e ser insomniorizar, e...
Agora reposas alí calada, como unha pedriña no fondo do embigo.
Botoche en falta, máis e preciso curar as feridas dun embigo a piques de afogar.
Nenhum comentário:
Postar um comentário