insomniorizar

Marchei como quen deixa os temores atrás en busca dun punto cero no camiño. Ía nerviosa e ca tristeza no embigo. non quero pensar no por que, máis esta fin de semana a tristeza ( ou que estou tan confusa pola falta de sono, falta de insomnios ou de xestas non durmidas) invadiume e ata as miñas gafas non lucen tan brancas como sempre.
Dei voltas como o gato negro dos monelos arredor do avia, a ponte que cheira a queimado, a ponte baixiña de pedra e a Marchei, saín fuxida Miño abaixo, parecía que ía abrir o día.


ponte colgante...unha, dúas, e ta 7 veces, como si dunha liturxia se tratase.
Recollín un sorriso i con él me fun a outro dos recodos deste mundo que tí e máis eu contruimos coas palabras, con pedaciños de fotos e pedras de casiñas abandonas. Era un lugar onde de seguro hai seres pequerrechos que teñen orellas como as miñas.

aquel lugar era o pozo dos fumes no río Arenteiro, onde a chuva non empañou nin as miñas gafas, nin o sorriso quente, nin os silencios non ditos. Subimos o pozo dos fumes e o chegar o final do camiño, eu e o sorriso saimos voando da man da choiva entre as carballeiras cara o gris do ceo.



Fotos cor de RRebumbio e bagoas insomnes
fotos B/N de aphantos