Bueno, onte subín esta imaxe que resume un pouco moito o meu día a día e tamén o do compañeiro " tritón do Ribeiro", e hoxe poñolle verbas a esta imaxe!
Nalgun parágrafo perdido do longuísimo post anterior, comentaba que estaba tentando reencontrarme de novo con estas terras fertis que me acollen. E iso, neso ando, ou neso ando ás voltas.
Este debuxo resume moi ben un día no Ribeiro!
De punxín para castrelo e o triton de ribadavia para carballiño!
así, damos voltas á montaña do castro de San Sibrao de Las!
sí, Pena Corneira vixía que se cumpran os nosos soños, a autovía de vigo a madrid, sobre voa os días, e a autovía de carballiño a ourense, destrúe os soños do Barbantiño!
vivir no Ribeiro, eche unha lediacia, sobre todo nestes días de caloriña!
pero vivir no Ribeiro éncheme o corazón de contradicións!
bueno, ala!, vou seguir actualizando.
Este debuxo resume moi ben un día no Ribeiro!
De punxín para castrelo e o triton de ribadavia para carballiño!
así, damos voltas á montaña do castro de San Sibrao de Las!
sí, Pena Corneira vixía que se cumpran os nosos soños, a autovía de vigo a madrid, sobre voa os días, e a autovía de carballiño a ourense, destrúe os soños do Barbantiño!
vivir no Ribeiro, eche unha lediacia, sobre todo nestes días de caloriña!
pero vivir no Ribeiro éncheme o corazón de contradicións!
bueno, ala!, vou seguir actualizando.
5 comentários:
Muito obrigado por passareste polo meu blogue.
Gostei muito de que chegasses ao meu blogue graças à web do Modesto, colega de estudos e amigo fora deles.
Um saúdo.
Pois si, estamos estudando Filologia Galega. Bom, mais que estudar, estamos matriculados em Filologia Galega, xd. Vimos de acabar segundo e em Outubro começamos terceiro.
Muito obrigado por deixares um comentário e muito obrigado também porque esse comentário tivesse palavras de louvança cara a minha persoa, xd. Digo-o polo de "boa xentiña".
Um saúdo.
moi bo o post....jejeje
pois sí, ahí andamos moitas, dun río a outro, dunha montaña a outra...sempre rodeadas de viñedos, con Pena Corneira atenta a todo o que sucede, velando por que se cumpran os nosos soños...
sen dúbida un post que resume moi ben moitas das nosas ilusións,
noraboa¡¡¡ palmiriña
Canto tempo había que non se sabía nada de ti, alédome de que estés de novo en plena forma. Xa te terei ó tanto do blogoxogo. Saúdos
Levar a mochila cargada de contradiccións é unha boa aspiración vital. Cando todo vaia demasiado rodado...desconfía!!!
Haberá que ir dar un voltio por esas terras para probar os seus viños e respirar os seus aires.
Un bico caluroso
Postar um comentário