Nunca tivemos tantas gañas dela como este ano, auguiña que cae auguiña que limpa, alimenta á terra e a nosa hortiña. Esto dicía amiña avoa cando chovía. Apertas.
esas fotos de manzanas resistiendo las tengo en mente desde hace unos dias, pero no encontre el momento (ando escaso de ellos) para inmortalizarlas. Ahora mismo, si miro por la ventana (-5´4º) veo un manzano sin hojas, y con una sola manzana arrugada colgada de sus ramas.
cando as vin, quedei impactada pola súa beleza e por todas as reflexións que se me achegaron a cabeza. Esa forza que desprendían e a fraxilidade da auga. tardei dos días en fotografialas. Graciñas polas tuas palabras. un saúdo
Resúltanme tremendamente atraintes e curiosas as tuas fotos. Estiven un anaquiño prendido delas. Sabes? Eu teño varias imaxes similares captadas fai moi poucos días en Antas. Supoño que é moi humano sentirse identificado cos semellantes. Graciñas por ofrecelas. Un bico!
(Ah, e o Ulla -aquí é o seu berce- tamén precisa auga)
Sei que tes fotos semellantes, pois a a primeira vez que entrei ni teu blo, o que me chamou a atención é que tíñamos fotos similares. Gústoume a túa ollada sobre a terra e as súas esperanzas. Un biquiño.
9 comentários:
...escorregando polos tellados, polos camiños. E boa falta que facía!
que chulo¡¡ por fin chegou a auga o ribeiro e con ela a vida e a alegria, as terdes de lareira
Nunca tivemos tantas gañas dela como este ano,
auguiña que cae
auguiña que limpa,
alimenta á terra
e a nosa hortiña.
Esto dicía amiña avoa cando chovía.
Apertas.
gustame moito o dito da túa avoa!
jiji
xa mo aprendín!
augiña que da fogar aos peixiños do río!
sobre todo os do xallas!
Unha escolla de fotos moi fermosa e adecuada para a data.
Saúdos
esas fotos de manzanas resistiendo las tengo en mente desde hace unos dias, pero no encontre el momento (ando escaso de ellos) para inmortalizarlas.
Ahora mismo, si miro por la ventana (-5´4º) veo un manzano sin hojas, y con una sola manzana arrugada colgada de sus ramas.
a min pasoume algo similar!
cando as vin, quedei impactada pola súa beleza e por todas as reflexións que se me achegaron a cabeza. Esa forza que desprendían e a fraxilidade da auga.
tardei dos días en fotografialas.
Graciñas polas tuas palabras.
un saúdo
Resúltanme tremendamente atraintes e curiosas as tuas fotos. Estiven un anaquiño prendido delas. Sabes? Eu teño varias imaxes similares captadas fai moi poucos días en Antas.
Supoño que é moi humano sentirse identificado cos semellantes.
Graciñas por ofrecelas.
Un bico!
(Ah, e o Ulla -aquí é o seu berce- tamén precisa auga)
Sei que tes fotos semellantes, pois a a primeira vez que entrei ni teu blo, o que me chamou a atención é que tíñamos fotos similares. Gústoume a túa ollada sobre a terra e as súas esperanzas.
Un biquiño.
Postar um comentário