foto nas humidades do arenteiro.Os carballos, a nosa amizade.todo, nestes días era humidade,
ate pola noite, cando eu durmía dandoche as costas, a cama arrecendía a humidade e as túas costas estaban ateigadas de néboa.
O xoves sairá o sol, e sairemos a coljalas roupas, as costas, as gafas...
os ollos a secar
3 comentários:
Evidentemente srta,as humidades teñen moitos matices (fermoso)
...todo o que naqueles días era humidade converteuse o domingo en calor...o calor do teu corpo que nos acompañou polas carballeiras do arenteiro
AI TORREIRA!encantanme as humidades, bueno, xa sabes, alguns matices.
Pois si rrebumbio, cinco días máis tarde volvimos coller a ruta de pazos de arenteiro cara carballiño e todo mudou... encantoume a xesta na mesa de pedra onde comimos o queixiño de san simón i eu rebentei de tanto pistacho.xenial a vosa compaña, ata que de súpeto atopáchedes unha meniña queixica que non paraba de falar. Era jopiña, máis aljo....faladoriña de máis. un bico para ti e outro para o Nacho
Postar um comentário