ascensor

Paso as noites
evitando as fendas
provocadas polo ruído do ascensor
Paso as mañas
rememorando a brisa do sar

no Carme de abaixo

e agora pásoas quenturas recordando as túas verbas
tralo gusto salgado da túa pel
as verbas transparentes como a auga dun día tranquilo de norte,
ou mellor,
como a auga dun día de vendaval a piques de mudar para norte

xa e demasiado tarde
para afogar tódalas verbas ditas en san Xoán,

e demasiado tarde

para collerte no meu colo
e contarte ese conto para durmir que falaba dunha nena que esperaba no patio do colexio onde había un fonte redonda a que chegara o autobús que a levaría cara iso q a súa avoa chamaba cidade mentras miraría pola fiestra, subiría os seus calcetíns amarelos, plancharía a saia cas palmas das mans e apretaría a goma do pelo q suxeitaba a súa coleta.

tódalas nenas da miña idade levan camisetas de raias,
e a pel chea de lunares,

somos como coladores
todas esperamos que a dor nos esgote,
resbare polos buratiños
e tan só
o que quedase
sexa tan máxico como para calmalo todo,


o vento do norte
as queimaduras do sol,
os contos para non durmir.