gracias por facerme calar
ata agora só me enmudecera
a fiestra da
miña habitación en sardiñeiro
a soidade de París reflexada nos ollos de Noel
dúas cadeiras falan o final do muelle, como en Sardiñeiro.
Está sucio e ule a cansado.
É como estar sentada no rumbo o verán pasado; dous bancos falaban de insomnios, e músicas,
como en Barna a 8 de xullo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário