camiño a casa

que tantos misterios e esconde o camiño a casa?
que peso ten o tempo cando camiñamos cara a casa?
que decisions tomamos camiño a casa?

puño e letra de Xosé Vázquez Pintor

e Xosi dixo: ( co teu permiso)

"E para rematar, os versos manuscritos sobre os Pendellos que leu para nós Xosé Vázquez Pintor. Pedinlle a tarxeta coa escusa de que a quería reproducir no blog. Pero era mentira. En realidade quería arrebatarlla para gardala no cofre dos tesouros. Aí está baixo sete chaves. Mais para que non haxa queixas nin reclamacións, velaí queda como recordo dunha xornada para non esquecer."

Eu teño no meu tesoro un pequeno cachiño dos pendellos pegados nunha táboa, e nesa táboa desprendese unha enerxía que enche as nostalxias de amorodos saborosos coma os bicos do Leo!

I xuntanza de sorrisos blogueiros pendurados nas pedras dos pendellos de Agolada!

Pois a estas horiñas, todos estamos a verquer mil verbas na rede sobre a xuntanza do pasado sábado, e como non agradecendo toda a ilusión e afecto que os Pendellos nos brindou, un forte abrazo para Manuel, para a súa voz que todavía estará a percorrer os rincons da praza da Randulfa!


Cheguei a casa pola tardiña e tiña o peito, as mans , as verbas, tan cansas de ledicia,
estaba entusiasmada, chea de ideas e que si chego a ter un acceso a internet nese momento, estaríades hoxe lendo tres mil e unha tolemias soltas e a piques de afogar entre as 102 fotos que saquei.


A verdade e que me gustaría ser unha boa cronista para ir comentando todo o que alí compartimos, pero na relidade son charlatana e non cronista,
tan so dicir:
todavía ando excitada do noso encontro, todavía creo que non conseguín agarrarme a terra, e vexo a realidade dende unha perspectiva aérea tomada dende unha das sobreiras onde eu pretendía agochar para sempre aquel intre ca axuda de leo e o seu pai.
ou quizais ando pendurada da fiestra verde da Randulfa, que estaba aloumiñando as historias que ali se fixeron historia.
Quixera falar trampitan,
colarme pola porta verde do setimo andar e pintar as "fiestrelas" de azul,
atopar un fillo na galiza!,
argallar entre todos un blo colectivo onde pendurar as nosos sorrisos das sobreiras, dos carballos, dos castiñeiros,que acompañan os nosos días!
deixar verbas agochadas nas historias de cuco de pambre,que agocharan mil e unha noite de ledicias
ser zanfona e diva xigante no escenario, tan rotundamente sinceira
ou ter oído e mente musical para ser unha ente 11,
e como non,
ser xigante co meu sorriso, como o é Cuspe de pita, que asolagou as tristezas máis reconditas dunha alma insomne.
Quixera ser , quixera ser de agolada, para compartir tantas andainas blogueiras a diario cos rapaces de alí, e percorrer nas fins de semana o sobreiral, mentres Fátima, ou Daniel, ou David, ou manuel me contan fedellos para engadir o meu blo!

Quixera, quixera...
aaaah!
quixera volver atoparnos prontiño!

Ah, e non se me pode esquencer, que gran parte da fermosura das imaxes deste blo, bebense as marxes do Barbantiño, e das terras do Ribeiro, polo que quedades convidados a miña casiña, a estas terras entre carballiños, así que si tedes unha fin de semana para compartir conmigo e co Pablo, non deixedes de poñervos en contacto conmigo, e botamos un chapuzón na poza de ola!

insomniorizar@gmail.com