Xa somos un feixe, pero temos que ser máis.

Si, si, chegou a primaveira e empezamos a saír de entre as humidades invernais, que para alguns coma min, este ano deixaronme malladiño o corpo!
Pero xa estamos ansiosos, de ir tomar un ribeiro ao sol, de recoller as mazás temperás, de introducir as mans na terra para sachar cas unllas...

e sí, para xuntarnos: I Xuntanza en Agolada?

Graciñas pola vosa iniciativa, e dende aquí convido a todos a que participedes na xuntanza e no debate aberto en dito blo.

Que dicides?
Eu voto por Agolada

Marianne Faithfull dí no seu canto:

¿Quen vai tomar os meus soños lonxe?

Non podo darche todos os meus soños
Tampouco a vida que vivo.
Vostede e non vou perder a amizade,
Iso é todo o que teñen que dar.

¿Quen vai tomar os seus soños lonxe
Toma a túa alma outro día.
O que nunca pode ser perdido foise,
É roubada dun xeito.

Por favor, non estar demasiado preto de min,
¿Podes escoitar o meu corazón?
Tome o meu aflicción e magra sobre min
Cando non estamos aparte.

Agora a nosa misión é terminar
E os nosos amigos escondéronse.
Evil cousas derribado pola luz,
A vida segue adiante ata o final.

aínda que algo desafortunada a traducció que fai o opentrad, estas son as verbas máis fermosas que hoxe me cantaron. Graciñas!

entre os vivos e os mortos

o que separa a estas duas fotos é:
o curso do Miño
as pegadas entre as cepas
un par de horas
un bico
uns sorrisos de esguello
a identidade olvidada, asolagada
as xentes que viven nestas terras de viño e laranxas autómatas
...
a vida e a morte separan estas dúas fotografías,
andaba a capturar o ceo máis sinceiro deste inverno ese un de maio,
e cando cheguei o final esperábame a morte reflexada no fondo das augas onde esta historia deu comezo.

De camiño as orixes, o ceo móstrabase por primeira vez, a súa totalidade
mostrabase fermoso coma as historias que as xentes da nosa terra contaron de ti, o día no que te atopei as mans frías coma nunca.

agora, dende estas terras do ribeiro, non podo olvidar o picho do barril de ribeiro co que xogaba de nena, non poido olvidar as túas máns verquindo costeiras.

o que separa estas dúas fotos é o ceo, onde as túas mans andan a traballar construindo unha identidade que xa ía case esquencida entre o vermello das paredes.