A vida é un continuo camiñar, no que mirar atras deberianos servir para aprender, e no que nunca deberíamos de ter medo en camiñar paseniñamente cara diante, disfrutando dos poucos bos momentos que se atopan nese camiño, e sabendo elexir ben os teus compañeiros de viaxe. Non teño medo a ser foto pendurada, máis si teño medo a nunca ser esa foto pendurada. Bicos dende a miña costa
Miña nena eu protéxonte de todas as pantasmas que teñas no teu armario empotrado, e debaixo da cama, e na rúa, e de todo o que faga que a miña serea do mar de fisterra se sinta abrumada. Eres un ser marabilloso. Persoa doce. Sensible. Unha empatía que eu non coñecera antes. Unha enerxía que fai que a choivinha sexa capaz de evaporarse para convertirse en nubes e poder espallarse por mares de soños e algodón morno. Querote, querote moito Palmiriña
tes moita pero q moita razón aultre narai, o medo ai que afojalao. io medo eche arma doente.
quero mandar un forte abrazo a tódolos que acudichedes a deixar comentarios neste post. Graciñas polo caloriño do voso abrazo, máis estou ben, sinxelamente plasmei en pouquiñas palabras o q me viu a cabeza nese momento, como fago moitas veces. Toui ben,non paro de camiñar polas costas do miño.
Pau, o dito, a proxima vez que baixe, vémonos. e choiviña, vaia fotos me pos no blog, q me teñen ....toliña.un bicaso
medo
ResponderExcluirmedo
medo?
medo teño eu!
ai empanadiña, q rica que estabas, sen dúbida a máis rica de todalas ricas empanadas de atún feitas polas mans sabias das boas avoas.
ResponderExcluirfixechesme pasar mala noite, máis mereciu a pena.
gústame a foto da bici... por certo, nunca reparaches en que as fotos penduradas nos vixían e espían?
ResponderExcluiro medo vaise pasando del. un biquiño!
A vida é un continuo camiñar, no que mirar atras deberianos servir para aprender, e no que nunca deberíamos de ter medo en camiñar paseniñamente cara diante, disfrutando dos poucos bos momentos que se atopan nese camiño, e sabendo elexir ben os teus compañeiros de viaxe. Non teño medo a ser foto pendurada, máis si teño medo a nunca ser esa foto pendurada.
ResponderExcluirBicos dende a miña costa
Miña nena eu protéxonte de todas as pantasmas que teñas no teu armario empotrado, e debaixo da cama, e na rúa, e de todo o que faga que a miña serea do mar de fisterra se sinta abrumada.
ResponderExcluirEres un ser marabilloso.
Persoa doce.
Sensible.
Unha empatía que eu non coñecera antes.
Unha enerxía que fai que a choivinha sexa capaz de evaporarse para convertirse en nubes e poder espallarse por mares de soños e algodón morno.
Querote, querote moito Palmiriña
tes moita pero q moita razón aultre narai, o medo ai que afojalao. io medo eche arma doente.
ResponderExcluirquero mandar un forte abrazo a tódolos que acudichedes a deixar comentarios neste post. Graciñas polo caloriño do voso abrazo, máis estou ben, sinxelamente plasmei en pouquiñas palabras o q me viu a cabeza nese momento, como fago moitas veces.
Toui ben,non paro de camiñar polas costas do miño.
Pau, o dito, a proxima vez que baixe, vémonos. e choiviña, vaia fotos me pos no blog, q me teñen ....toliña.un bicaso
E o que che teñen as nostalxias srta...que como se boten a un!
ResponderExcluirComo duelen las nostalgias...un blog interesante y precioso.
ResponderExcluir